چه زيبا خالقي دارم .

چه بخشنده خداي عاشقي دارم.

که ميخواند مرا با انکه ميداند گنه کارم.

اگر رخ بربتابانم ،دوباره مينشيند برسر راهم

دلم را ميربايد با آن طنين گرم و زيبايش

که در قاموس پاک کبريايي ، قهر نازيباست.

چه زيبا عاشقي را دوست مي دارم.

دلم گرم است ، مي دانم که مي داند بدون لطف او تنهاي تنهايم.

خداي من ،خدايي خوب مي داند.

و مي داند که سائل را نبايد دست خالي راند.

چه ترس از ظلمت شبها به هنگامي که مي گويد :

عزيزم! حاجتي داري اگر اينک بخوان ما را

که من حاجت روا کردن براي بنده ام را دوست مي دارم.